PELERİNLİ KAHRAMAN

3. SINIF ÖĞRENCİMİİZ ELİF NAZ KARAKULLUKÇU'NUN  YAZDIĞI HİKAYE 

PELERİNLİ KAHRAMAN

            Selim, hayal kurmayı seven bir çocuktu. Oyunlarında bile, hep süper kahraman olduğunu hayal ederdi. Kendine isim bile takmıştı. ‘’PELERİNLİ KAHRAMAN’’

            Bazen, arkadaşları onunla alay edip, gülüyorlardı. Çünkü ; ‘’Ben büyüyünce gerçek bir kahraman olacağım diyordu. Annesi onu kırmadan, süper kahraman diye bir şey olmadığını söylese de, Selim inanmak istemiyordu. Bir gün, annesinden ona bir pelerin dikmesini istedi. Annesi de onu mutlu etmek için istediğini yaptı. O kadar mutlu olmuştu ki, artık gerçek bir kahraman gibi hissediyordu.

            Sabah kalktığında ilk işi, pelerinini takıp, yeni maceralara atılmaktı. Yine bir gün, böyle hayaller kurarak, uykuya daldı. Gözlerini açtığında, kendi evlerinin bahçesindeydi. Ortalık sis ve duman kaplıydı. Şaşkın, şaşkın etrafa bakarak yürürken, evlerinin yandığını gördü.

            Annesi, babası ve komşuları üzgün ve çaresiz bir şekilde sadece uzaktan izliyorlardı. O anda “Pelerinli Kahraman” olduğunu hatırladı. Hemen cebindeki pelerini çıkarıp boynuna taktı ve yanmaya devam eden evlerine doğru koşmaya başladı.

            Ama, daha yaklaşamadan, dumandan nefes alamamaya başladı. Alevlerin sıcaklığı yüzünü yakmaya başlayınca çok korktu, hemen annesinin yanına koştu. Tam o sırada, siren sesleriyle birlikte gelen kocaman arabayı gördü. Arabadan inen adamlar, evlerini söndürmüştü. Hatta korkudan balkona saklanan, minik kedileri boncuğu da kurtarmışlardı.

            Kucağında boncukla gelen itfaiyeciye hayranlıkla baktı Selim, “Siz gerçek kahramanlarsınız” dedi.

            Birden annesinin sesi geldi.” Selim hadi uyan, okula geç kalacaksın.” Selim gözlerini açtı, şaşkınlıkla odasını inceledi,”oh be rüyaymış” dedi. Mutfağa doğru giderken salonda boncuğu gördü, kucağına alıp sevdi. “Onları korumak için süper kahraman olmaya gerek yok” diye düşündü.

            Gülümseyerek annesinin yanına geldi,”günaydın anneciğim” dedi. Heyecanla devam etti, ”Anne ben artık pelerinimi takmayacağım ” dedi. Annesi ,”neden oğlum” dedi, şaşırarak.“Bence gerçek kahramanların pelerine ihtiyacı yoktur. Pelerinim olmadan da iyi bir insan olabilirim, değil mi? Anne” dedi. Annesi biraz şaşkın biraz hayranlıkla sarıldı Selim’e, Tabi ki oğlum, hem zaten gerçek kahramanların, pelerine ihtiyacı yoktur. Çalışkan, saygılı merhametli dürüst olan herkes birer kahramandır” dedi.

            Selim o günden sonra derslerine çok çalıştı ve sadece itfaiyeci olacağı günün hayalini kurdu. Ve her zaman kendine şunu hatırlattı, “ gerçek kahramanların pelerine ihtiyacı yoktur…”